Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2014

Η ψυχοπαθολογία του μη- μέλλοντος

Οι άνθρωποι της καθημερινότητας αναγκάστηκαν να ζουν όπως μπορούν, χαμένοι στους σκονισμένους δρόμους του τίποτα που απεικονίζει το μέλλον που κανείς δεν μπορεί να το φανταστεί. Περιμένουν τα ψίχουλα από την αδιαφορία της υπέρ ατλαντικής συμμαχίας, σκάβοντας στοές μέσα στο σώμα τους για να κρύψουν την αγωνία από τους περαστικούς που τους περνάν για ζητιάνους. Δεν είναι ζητιάνοι, είναι αυτοί που τρέχουν πίσω από την χαρά της σύλληψης και βρίσκονται στο πεζοδρόμιο μακρινών διαδρομών που δεν διακρίνεται το τέλος. Με τριμμένα μπλουζάκια σκέψεων σκουπίζουν την αδιακρισία της πλουτοπαραγωγικής πλατφόρμας των υποταγμένων συμπεριφορών για να καθαρίσουν τον ορίζοντα από στοιχεία που μπορούν να διαταράξουν το αργοπορημένο μέλλον τους. Τα πράγματα καθορίζονται από την πρώτη στιγμή. Από την πρώτη στιγμή ο καθένας τοποθετείται απέναντι στο διάκοσμο της καταναλωτικής του αλητείας περιμένοντας να ανοίξει την σάρκα του στα νέα εμφυτεύματα της ευτυχίας.

Στο όνομα της ευημερίας των μερικών.

Μέσα σε στρατόπεδα χαμένων ψυχών   απομονώνω την σιωπή, των αυριανών αυτόχειρων της συνείδησης. Αφουγκράζομαι το σούρσιμο βημάτων,   λεηλατημένων ζωών, που σπάνε το όριο της απόγνωσης. Απομακρύνω το κουρνιαχτό των άδειων δωματίων και ουρλιάζω, ουρλιάζω στην άκρη των φανταχτερών εγκλημάτων,   των καθημερινών δολοφονιών στο όνομα της ευημερίας των μερικών. Γυαλισμένες μορφές των σαλονιών της μπουρζουαζίας χωμένες στα φανταχτερά τους υφάσματα, φωτογραφίζονται με φόντο την εξαθλιωμένη πραγματικότητα των υπηκόων τους. Σκατόψυχοι αποπλανητές συνειδήσεων, συνωστίζονται πάνω από τον επιθανάτιο ρόγχο της φτώχειας. Φοράν τα πιο φανταχτερά τους κοσμήματα, χαμογελώντας προς την κάμερα που αποθανατίζει την μιζέρια της ιδιοτελούς ανθρωπιάς τους. Η σήψη και η λήθη του ανθρώπινου, βασιλεύει με φόντο το γυαλιστερό περιδέραιο της απανθρωπιάς τους. Κερεντζής Λάμπρος πίνακας: 450 × 265 - flor

Όταν είμαι έτσι

Όταν είμαι έτσι, αλαφιασμένος από μια πραγματικότητα που τεμαχίζει τον χρόνο και τον πουλά στα παγκάκια του πάρκου, γέρνω προς την μεριά των ποιημάτων. Ακουμπάω το μυαλό μου στο παράλογο υφάδι των λέξεων, που αποκτούν νοήματα περισσότερα από αυτά που μπορεί να βάλει ο νους. Όταν είμαι έτσι, χάνομαι στο ανύπαρκτο σύμπαν μιας πρότασης μιας παραγράφου για το τίποτα που λέει τα πάντα και ψάχνω το τίποτα για να βρω τα πάντα. Όταν είμαι έτσι,  γεμίζω το χώρο με νομίσματα λέξεων που κατρακυλούν χωρίς θόρυβο την κοιλάδα του ανατολικού ημισφαιρίου ψάχνοντας διέξοδο από την τρέλα των συνάψεων Όταν είμαι έτσι, ακουμπάω στο βελούδινο μοιρολόι του χρόνου που η ποίηση ψάχνει, και ερευνά την μορφή του. Κερεντζής Λάμπρος  πίνακας:  http://leoetbambou.over-blog.com/25-categorie-11958115.htm l

Από την Χαρά δεν έχω καμιά φωτογραφία

Από την Χαρά δεν έχω καμιά φωτογραφία να θυμάμαι το πρόσωπό της τα γλυκά της μάτια που αγκάλιαζαν τον κόσμο χωρίς να προλάβουν να τον φθάσουν. Από την Χαρά δεν έχω καμιά φωτογραφία να την χτυπάει ο θαλασσινός αέρας να τις ανακατεύει τα μαλλιά να κρύβουν και μετά να αποκαλύπτουν το χαμόγελό της που σκορπούσε την θλίψη των περαστικών Από την Χαρά δεν έχω καμιά φωτογραφία από το σώμα της αγάπη μας στις ατελείωτες διαδρομές της νιότης μας αποτυπωμένες στα πεζοδρόμια στους δρόμους. Δεν έχω καμιά φωτογραφία από τότε που προσπαθούσαμε να ξετυλίξουμε το χρόνο που δεν είχαμε ακόμη γνωρίσει. Το χρόνο που φανταζόμαστε ότι θα μας έβρισκε μαζί και που αυτό το μαζί δεν καταφέραμε να το αιχμαλωτίσουμε σε μια φωτογραφία Από την Χαρά δεν έχω καμιά φωτογραφία μόνο μια τραυματισμένη μνήμη που θυμάται την σύντομη ζωή της σαν ένα παραμύθι χαμένων ευκαιριών, λανθασμένων ενεργειών με λίγα λόγια μια ιστορία ζωής κα

«Ελεύθερη ένωση»

Η γυναίκα μου με μαλλιά φωτιάς από ξύλα Η γυναίκα μου με σκέψεις αστραπών της ζέστης Με μέση κλεψύδρας Η γυναίκα μου με μέση σβίδρας ανάμεσα στα δόντια της τίγρης Η γυναίκα μου με στόμα κονκάρδας και ανθοδέσμης άστρων μικρότερου μεγέθους Με δόντια αποτυπώματα άσπρου ποντικιού πάνω στην άσπρη γη Με γλώσσα κεχριμπαριού και γυαλιού τριμμένου Με γλώσσα μαχαιρωμένου αντίδωρου Με γλώσσα κούκλας που ανοιγοκλείνει τα μάτια της Με γλώσσα πέτρας απίστευτης Η γυναίκα μου με ματόκλαδα όρθιες γραμμούλες παιδικής γραφής Με φρύδια περίγυρου φωλιάς χελιδονιού Η γυναίκα μου με κροτάφους σχιστόλιθου στέγης θερμοκηπίου Κι άχνας στα παράθυρα Η γυναίκα μου με ώμους σαμπάνιας Και κρήνης με κεφάλια δελφινιών κάτω από τον πάγο Η γυναίκα μου με καρπούς χεριών από σπίρτα Η γυναίκα μου με δάχτυλα τύχης και καρδιάς άσσου κούπα Με δάχτυλα θερισμένου σταχυού Η γυναίκα μου με μασχάλες τριχώματος του κουναβιού και καρπών οξιάς Της νύχτας του Αϊ-Γιαννιού Της αγριομυρτιάς και φωλιάς σ