Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πωλητές Σκιών και Πελάτες του Παραδείσου


 





         Ονειρικοί δρόμοι που απλώνονται πάνω στις τζαμαρίες επουράνιων καταστημάτων ευτυχίας. Ξεδιπλώνουν βήματα νεανικά των γερασμένων ανθρώπινων σκιών που στέκονται κρεμασμένες στο τοίχο του παράδεισου. Βιαστικοί πορφυρογέννητοι μεταξοσκώληκες, σκαρφαλώνουν στα ελεύθερα διαστήματα που χωρίζουν τους πελάτες μεταξύ τους καθώς προσπαθούν να ξεκρεμάσουν τον ίσκιο τους από το τοίχο και να τον ακουμπήσουν στο πάγκο της αγοράς την ώρα που θα περνάνε οι αξιολογητές του μέλλοντος.
       Με αυτό το τρόπο υφαίνεται το δίχτυ της ζωής καθώς οι μαρτυρίες από το παρόν είναι χωμένες μέσα στα απόκρημνα τοπία που διάβηκαν οι σκιές των ανθρώπων για να φτάσουν μέχρις εδώ. Φωνούλες αγγέλων τρέχουν να μαζέψουν τα παιδιά που δεν γεννήθηκαν ακόμα. Φωνούλες χρωματιστές, ήχοι από μια ζωή που δεν έχουν γνωρίσει και που θα ήθελαν να μάθουν πριν πατήσουν στην σκοτεινή πλατφόρμα της. Με αυτές τις φωνούλες θα αγοράσουν κομμάτια από τις αξίες που πουλάνε οι πωλητές σκιών, οδοιπόροι του παραδείσου πάνω στους πάγκους της επουράνιας αγοράς.
     Αξίες κρυμμένες που πρέπει να τις ανακαλύψεις, να χωθείς μέσα στην σκιά του παρελθόντος για να περάσεις στο μέλλον που είναι καλά χωμένο στην φαντασίωση του κάθε πωλητή σκιών. Πρέπει κάθε αγέννητο παιδί να βρει την κατάλληλη ερώτηση που θα ξεκλειδώσει τον πωλητή και συγχρόνως θα ξεκλειδώσει και την πόρτα του παραδείσου για να μπορέσει να περάσει ο πωλητής, και να γίνει πελάτης αφήνοντας τον ίσκιο να τον φορέσει το παιδί και με αυτόν να κατέβει το μονοπάτι των δακρύων που αντανακλούν τις χαρές για τις οποίες θα πολεμήσει στην ζωή που το περιμένει.
     Ατελείωτες ερωτήσεις κρέμονται πάνω στο στερέωμα και το μόνο που χρειάζεται είναι η απόφαση της διαλογής.
      Βασικά εκείνο που επείγει, είναι για τους πωλητές των σκιών να πουλήσουν την σκιά όσο πιο γρήγορα μπορούν, ενώ για τα αγέννητα παιδιά να αγοράσουν την σκιά που μέσα της θα βρουν τα καλύτερα μυστικά της ζωής. Το νόμισμα της συνδιαλλαγής είναι η αθωότητα που σκορπάν οι φωνές των αγγέλων που μάζεψαν τα αγέννητα παιδιά στους κάμπους της προσμονής. Η αθωότητα που κυλάει σαν ποτάμι από τα παιδικά μάτια και οι πωλητές σκιών πρέπει να μαζέψουν προσεκτικά και να το κάνουν κουβέντες που θα αφήσουν στην πόρτα του παραδείσου. Με τον ίδιο τρόπο τα αγέννητα παιδιά θα χωθούν μέσα στις σκιές και θα διαπεράσουν τα απόκρημνα τοπία που είχαν περάσει οι ίδιες, για να φθάσουν και αυτά γερασμένα πλέον να κρεμάσουν την σκιά στο τοίχο του παραδείσου και να περιμένουν αγέννητα παιδιά να έρθουν να την διαλέξουν.

φωτο: Daniel Papineau

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Σ' αυτούς...

Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον  θρηνώντας το παρόν  και   με αυτό τον τρόπο  προσπαθούν  να ξεχάσουν το παρελθόν,   θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας  μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.
Αξίες Ζωής Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες "Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάρ
Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Αφήνουν το τσιγάρο στο τασάκι και στέκονται γυμνές μπροστά στο καθρέφτη εξετάζοντας τις γραμμές του κορμιού τους Δεν ξέρουν ακόμα το όνομα του βιαστή τους Δεν ξέρουν ακόμα το όνομα της σιωπής τους Ανάμεσα σε πόστερ ινδαλμάτων ξανά βάζουν τα εσώρουχά τους και κατευθύνονται στο κοριτσίστικο κρεβάτι Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Πέφτουν στην αφάνεια κάνοντας βουβά σινιάλα στο σκοτάδι Τυλίγονται τον παρθενικό υμένα και κατεβαίνουν τα σκαλοπάτια με γυμνές πατούσες αφουγκράζονται τα τριξίματα της νύχτας πίσω από το κλειστό παράθυρο Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες δεν ξέρουν τι να προσφέρουν στο βιαστή τους δεν ξέρουν τι να κάνουν την σιωπή τους. Και ο βιαστής και η σιωπή πλησιάζουν από στιγμή σε στιγμή από μέρα σε μέρα από χρόνο σε χρόνο Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες εξαφανισμένα σαν οντότητες φορτωμένα σε φορεία κρυφών γεννήσεων φθάνουν μέχρις εδώ με ένα φόβο που κανείς δεν καταλαβαίνει Τα κορίτσια κλειδώνουν τις