Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιούνιος, 2010
Ο παράδεισος Παράδεισος, μια μυστηριώδης λέξη, μια λέξη η οποία δείχνει ότι παλιά, πολύ παλιά υπήρχε ένας όμορφος τόπος όπου ο άνθρωπος ζούσε ευτυχισμένος. Και δεν ήταν μόνο ένας μύθος εβραϊκός, αλλά ήταν ένας μύθος που απλωνόταν σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο, που ξεκινούσε από την Μεσόγειο και έφθανε μέχρι την Πρόσω Ασία. Και δεν ήταν ένας τόπος όπως πολλοί πιστεύουν σαν το «Κήπο της Εδέμ» αλλά ένας τρόπος ζωής, μια μορφή ζωής. Και δεν ήταν ένας τρόπος ζωής ο οποίος βασιζόταν στην αφθονία και τον πλούτο, αλλά ένας τρόπος ζωής που βασιζόταν στην λιτότητα, Ήταν ένας κόσμος άχρονος, ένας κόσμος ατάραχος, σταθερός, χωρίς ανάγκες και απαιτήσεις. Ένας κόσμος ήπιος και αξιοπρεπής, χωρίς ιδιαιτερότητες, χωρίς ιδιοτροπίες, χωρίς ατομικότητα, χωρίς εγωκεντρισμό, χωρίς ιδιοκτησία, χωρίς απληστία και κλοπή Οι αρετές αυτού του κόσμου δεν ήταν αρετές του ατόμου, της προσωπικότητας, διότι η προσωπικότητα δεν υπήρχε. Η εξάρτηση ήταν τόσο μεγάλη που κανένας δεν μπορούσε να συλλάβει την ιδέα του ατόμου
"Η Τρύπια" Βασικά η μητέρα μου την είχε πατήσει, διότι όταν ο πατέρας μου την πήρε δεν ήτανε παρθένα. Αυτή η καημένη δεν του το είπε από την πρώτη στιγμή, διότι ντρεπόταν και όταν έγινε η πράξη, εκείνος παραξενεύτηκε που δεν υπήρχε πόνος και αίμα και όταν τελείωσε, σαν γνήσιος επιβήτορας, σηκώθηκε πάνω από το στερημένο κορμί της, και άρχισε να την βρίζει διότι όπως της είχε πει, άλλο περίμενε και άλλο βρήκε. Αυτή η αντίδρασή του την είχε πληγώσει και αισθανόταν ένοχη , έτσι έμεινε αμίλητη και κουρνιασμένη στο ερωτικό κρεβάτι μετά την πράξη, χωρίς να έχει φθάσει καν στον οργασμό. Αυτό κοστολογήθηκε αρνητικά από τον πατέρα μου, που ήθελε όπως έλεγε μια"καθαρή" και όχι μια “τρύπια”. Και δεν το είχε πει μόνο τότε, αλλά δεν παρέλειπε να το λέει σε κάθε καυγά σαν φοβερό ψεγάδι, το οποίο της αφαιρούσε το δικαίωμα να μιλάει και να υπερασπίζεται τον εαυτό της. Της το πέταγε κατάμουτρα ασχέτως, αν εκείνος από την άλλη μεριά, καυχιόνταν για τις ερωτικές του επιτυχίες. Όταν ήμο
Θεογκόμενα Β. Αμερική Μάζες εξαθλιωμένων που οργώνουν τους παλιόδρομους του πλανήτη. Με γυμνή φτέρνα περνάνε μπροστά από το άγαλμα της ελευθερίας. Χαμένοι, υγροποιημένοι μέσα στο κορμί του Φρίσκο, μαρσάροντας κάτω από τα μπούτια της γκόμενας Β. Αμερικής πυροδοτώντας το μηχανισμό της σχιζοφρενικής της μήτρας. Μάζες εξαθλιωμένων με το χνώτο της πείνας ξεχασμένο για πάντα στο λαρύγγι, αφήνοντας την μυρουδιά του πάνω στο μελαψό δέρμα της αγοραπωλησίας τους. Κατασκηνώνουν, κατασκηνώνουν κάτω από την τροχαία των δορυφόρων. Κάτω από το βλέμμα του πολιτισμού μέσα σε ντενεκεδένιους τοίχους της Τεξάκο και της Β.P περιμένοντας την εξωτερική βοήθεια. Μάζες εξαθλιωμένων πάνω στα πατώματα της βιομηχανίας μέσα σε οικουμενικά ωράρια εργασίας κουβαλώντας την παραγωγή κάτω από τα μπούτια της θεογκόμενας Β. Αμερικής Εξαθλιωμένοι καβάλα στην αμαξάρα του μέλλοντος. Πτώματα της ευημερίας που περνούν τον πρωινό τους μπροστά στον ελεγκτή υγείας. Που κρύβονται πίσω από το άγαλμα της ελευθερίας, με ρεβόλβερ σημ
Ανάλαφρη σαν πούπουλο Το δωμάτιο είχε ένα παράθυρο που έβλεπες το λιμανάκι. Από αυτό το παράθυρο, το πέλαγος άνοιγε την απεραντοσύνη του μπροστά στα μάτια μου και εκείνα χάνονταν μέσα σε αυτό. Οι ακτίνες του ήλιου αντανακλούσαν πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας και ορμούσαν στο χώρο βαφοντάς τον με ανταύγειες θαλασσιές Μπορούσα να καθίσω ώρες μπροστά σε αυτό το παράθυρο μαγεμένη από την απεραντοσύνη του νερού. Να παρακολουθώ όλα τα χρώματα με τα οποία βάφει το νερό το λιόγερμα. Μαγεμένη όμως κάθισα στο κρεβάτι και άπλωσα τα χέρια μου προς το μέρος του. Εκείνος στάθηκε απέναντι και με κοίταξε πίσω από τα γυαλιά ηλίου. Το θυμάμαι σαν να είναι σήμερα και θα την θυμάμαι για πάντα. Ήμουν τόσο χαλαρή, τόσο εύπλαστη, ευτυχισμένη που συγχρόνως αισθανόμουν ανάλαφρη σαν πούπουλο που θα το πάρει ο καλοκαιρινός αέρας μακριά πάνω από το πέλαγος Και έκλεισα τα μάτια και έγινα πιο ελαφριά μέσα στα χέρια του. Πάντα αυτό γινόμουν μέσα σε αυτά, ένα πούπουλο που τριβόταν πάνω στο δέρμα του.