Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο


Ο μικρούλης μπαίνει στην τουαλέτα. Τώρα έχει μάθει να σκουπίζεται μόνος του, αλλά τις περισσότερες φορές θέλει να τον σκουπίζουν άλλοι. Ο Έλβις κλαίει από το ραδιόφωνο για εποχές που πέρασαν μέσα στο ψέμα. Τα βήματα του κατευθύνονται προς την τουαλέτα. Η πολυκοσμία του μυαλού και η μοναξιά της ψυχής χέρι, χέρι μέσα στο κλαψιάρικο τοπίο του χειμώνα που πλησιάζει.
«Μπαμπά τελείωσα δεν ακούς, έλα να με σκουπίσεις»
Άνθρωποι που κατασκευάζουν το μέλλον απλώνονται στην μέση του σαλονιού, περιτριγυρισμένοι από γυαλί χωρίς να βλέπουν αυτούς που τους βλέπουν, μπουσουλάνε μέσα στο σκοτάδι του μυαλού μας προσπαθώντας να το φωτίσουν, χέζοντας ιστορίες πατριωτική τρέλας και αθανασίας.
Περνάει από μπροστά τους καθώς πηγαίνει προς την τουαλέτα για να σκουπίσει το μικρούλη, καθώς ιστορίες, ιστορίες βουβές που κρύβονται κάτω από το δέρμα του πλήθους, δεν δίνουν σημασία στους κατασκευαστές του μέλλοντος, προσπαθούν να περισώσουν ότι είναι δυνατό από το δικό τους μέλλον.
Ο μικρός βγαίνει από την τουαλέτα και ξαναγυρνάει στα στρατιωτάκια που τον περιμένουν πάνω στο χαλί του σαλονιού. Σκύβει κατανυχτικά από πάνω τους. Πίσω του άνθρωποι που κατασκευάζουν το μέλλον συνεχίζουν το εθνικό -οικονομικό παραλήρημα τους καθισμένοι στα δερμάτινες πολυθρόνες του θεάματος, ξυρισμένοι, μακιγιαρισμένοι, έτοιμοι και ανέντιμοι. Δουλεύοντας σκληρά για ένα κόσμο σκληρό, ένα κόσμο ανελέητο για κάθε άτομο, για κάθε ομάδα ανθρώπων που έχουν στρώσει πλάτη στο οικονομικό μαστίγιο του κάθε διευθυντή, διαχειριστή της ζωής. Οι διευθυντές ζωής δίπλα από το κεφαλάκι του παιδιού του. Το μέλλον το περιμένει, η σκληρότητα το περιμένει, όλα περιμένουν τα αθώα βηματάκια του να ξανοιχτούν στο πέλαγος της ηλικίας.
πίνακας: Πικάσσο

Σχόλια

  1. "Πίσω του άνθρωποι που κατασκευάζουν το μέλλον συνεχίζουν το εθνικό -οικονομικό παραλήρημα τους καθισμένοι στα δερμάτινες πολυθρόνες του θεάματος, ξυρισμένοι, μακιγιαρισμένοι, έτοιμοι και ανέντιμοι."
    Πόσο άδικο αλήθεια, ζωή φτιαγμένη από τους άπληστους άρπαγες της ευτυχίας, για "μια χούφτα ευρώ". Έχω σιχαθεί πραγματικά τον καταναλωτισμό, τον εμπαιγμό, την ψευτιά και την υποκρισία. Δεν βλέπω τηλεόραση εδώ και κάποια χρόνια, μόνο κάποιες ταινίες. Δεν αντέχω να βλέπω πια. Άλλωστε το νόημα της ζωής, αυτής της μικρής ζωής που ζούμε, είναι πολύ μακριά από τα υλικά, τα ψεύτικά, πολύ μακριά από κάθετί που αγοράζεται!
    Καλή σου νύχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Σ' αυτούς...

Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον  θρηνώντας το παρόν  και   με αυτό τον τρόπο  προσπαθούν  να ξεχάσουν το παρελθόν,   θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας  μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.
Αξίες Ζωής Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες "Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάρ
Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Αφήνουν το τσιγάρο στο τασάκι και στέκονται γυμνές μπροστά στο καθρέφτη εξετάζοντας τις γραμμές του κορμιού τους Δεν ξέρουν ακόμα το όνομα του βιαστή τους Δεν ξέρουν ακόμα το όνομα της σιωπής τους Ανάμεσα σε πόστερ ινδαλμάτων ξανά βάζουν τα εσώρουχά τους και κατευθύνονται στο κοριτσίστικο κρεβάτι Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Πέφτουν στην αφάνεια κάνοντας βουβά σινιάλα στο σκοτάδι Τυλίγονται τον παρθενικό υμένα και κατεβαίνουν τα σκαλοπάτια με γυμνές πατούσες αφουγκράζονται τα τριξίματα της νύχτας πίσω από το κλειστό παράθυρο Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες δεν ξέρουν τι να προσφέρουν στο βιαστή τους δεν ξέρουν τι να κάνουν την σιωπή τους. Και ο βιαστής και η σιωπή πλησιάζουν από στιγμή σε στιγμή από μέρα σε μέρα από χρόνο σε χρόνο Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες εξαφανισμένα σαν οντότητες φορτωμένα σε φορεία κρυφών γεννήσεων φθάνουν μέχρις εδώ με ένα φόβο που κανείς δεν καταλαβαίνει Τα κορίτσια κλειδώνουν τις