Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Παράλληλοι κόσμοι

Για πόσο καιρό το παρμπρίζ θα έρχονται να καθαρίσουν σκυμμένες σκιές που ξεμπαρκάρουν από τα πεζοδρόμια ψάχνοντας μισό ευρώ μπροστά στα φώτα της δίωξης μεταναστών;
Για πόσο καιρό φοβισμένα κορμιά θα τρέχουν να κρυφτούν πίσω από τους θάμνους, πίσω από στύλους,
ξαπλωμένα στην υγρασία της νύχτας, μέσα στην σκοτεινή
επιφάνεια του δρόμου μου,κυνηγημένες φιγούρες
θα σαλεύουν με κινήσεις καταδικασμένης νεότητας;
Για πόσο καιρό η απλότητας της φυσιολογικής σκληρότητας ,
θα κυλάει έξω από το τζάμι του αυτοκινήτου;
Η δική μου νύχτα και και η δική τους, παράλληλες νύχτες,
θα συνωστίζονται στα φανάρια των λεωφόρων;
Για πόσο καιρό οι παράλληλες νύχτες μας θα γίνονται μία;
Οι παράλληλοι κόσμοι θα συναντιόνται χωρίς καμιά συνάντηση.
και θα ανασαίνουν ο ένας δίπλα στον άλλον;
Για πόσο καιρό οι παράλληλοι κόσμοι, θα σέρνονται ο κάθε ένας με τον τρόπο του, στο σκοτάδι του πολιτισμικού θυσιαστηρίου; Για πόσο καιρό οι καμένες σάρκες του μισού πλανήτη θα πυροδοτούν τα λεβητοστάσια του άλλου μισού;

Μα.....Για όσο
Για όσο
ο πόλεμος,
για όσο
θα καθορίζει την ειρήνη.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Σ' αυτούς...

Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον  θρηνώντας το παρόν  και   με αυτό τον τρόπο  προσπαθούν  να ξεχάσουν το παρελθόν,   θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας  μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.
Αξίες Ζωής Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες "Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάρ
Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Αφήνουν το τσιγάρο στο τασάκι και στέκονται γυμνές μπροστά στο καθρέφτη εξετάζοντας τις γραμμές του κορμιού τους Δεν ξέρουν ακόμα το όνομα του βιαστή τους Δεν ξέρουν ακόμα το όνομα της σιωπής τους Ανάμεσα σε πόστερ ινδαλμάτων ξανά βάζουν τα εσώρουχά τους και κατευθύνονται στο κοριτσίστικο κρεβάτι Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Πέφτουν στην αφάνεια κάνοντας βουβά σινιάλα στο σκοτάδι Τυλίγονται τον παρθενικό υμένα και κατεβαίνουν τα σκαλοπάτια με γυμνές πατούσες αφουγκράζονται τα τριξίματα της νύχτας πίσω από το κλειστό παράθυρο Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες δεν ξέρουν τι να προσφέρουν στο βιαστή τους δεν ξέρουν τι να κάνουν την σιωπή τους. Και ο βιαστής και η σιωπή πλησιάζουν από στιγμή σε στιγμή από μέρα σε μέρα από χρόνο σε χρόνο Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες εξαφανισμένα σαν οντότητες φορτωμένα σε φορεία κρυφών γεννήσεων φθάνουν μέχρις εδώ με ένα φόβο που κανείς δεν καταλαβαίνει Τα κορίτσια κλειδώνουν τις