Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο


Να το ποτίσεις


Μην κλαις για μένα
αν ξέρεις πως πεθαίνω
να με βοηθήσεις δεν μπορείς
Μα δες εκείνο το λουλούδι
για κείνο που μαραίνεται σου λέω
Να το ποτίσεις

Αλέξανδρος Παναγούλης


Σχόλια

  1. απλες λεξεις....αλλα με μεγαλο νοημα

    διακρινω και μια ηττοπαθεια η οχι στα λογια??η αποδοχη της μοιρας??

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σκέπτομαι ότι για τον Παναγούλη δεν υπήρχε μοίρα. Υπήρχε μόνο η συνειδητή πράξη . Ο Παναγούλης ακόμα και στο μπουντρούμι ήταν αυτός που κανόνιζε το παιχνίδι. Αυτός ήταν ο κυρίαρχος του παιχνιδιού ακόμα και αν απέναντί του είχε μια φασιστική μηχανή που σκοπό είχε να τον αφανίσει. Την πολέμησε και την νίκησε, διότι βγήκε ζωντανός από αυτή την αναμέτρηση. Αυτό που μπορεί να φαίνεται σαν ηττοπάθεια είναι η γνώση της πραγματικότητας, μιας πραγματικότητας που δεν περιοριζόταν στην ύπαρξή του αλλά στην ύπαρξη του φυσικού κόσμου της οποία μέρος ήταν αυτός. Έτσι ένα ένα λουλούδι που μαραίνεται ήταν το ίδιο σημαντικό με έναν άνθρωπο που παθαίνει, διότι και οι δύο είναι κομμάτια της φύσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Άρα ποτίζοντας ένα λουλούδι για να μην μαραθεί, ποτίζεις την ίδια την ζωή για να ξαναγεννηθεί, για να αναστηθεί!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Σ' αυτούς...

Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον  θρηνώντας το παρόν  και   με αυτό τον τρόπο  προσπαθούν  να ξεχάσουν το παρελθόν,   θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας  μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.
Αξίες Ζωής Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες "Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάρ
Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Αφήνουν το τσιγάρο στο τασάκι και στέκονται γυμνές μπροστά στο καθρέφτη εξετάζοντας τις γραμμές του κορμιού τους Δεν ξέρουν ακόμα το όνομα του βιαστή τους Δεν ξέρουν ακόμα το όνομα της σιωπής τους Ανάμεσα σε πόστερ ινδαλμάτων ξανά βάζουν τα εσώρουχά τους και κατευθύνονται στο κοριτσίστικο κρεβάτι Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Πέφτουν στην αφάνεια κάνοντας βουβά σινιάλα στο σκοτάδι Τυλίγονται τον παρθενικό υμένα και κατεβαίνουν τα σκαλοπάτια με γυμνές πατούσες αφουγκράζονται τα τριξίματα της νύχτας πίσω από το κλειστό παράθυρο Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες δεν ξέρουν τι να προσφέρουν στο βιαστή τους δεν ξέρουν τι να κάνουν την σιωπή τους. Και ο βιαστής και η σιωπή πλησιάζουν από στιγμή σε στιγμή από μέρα σε μέρα από χρόνο σε χρόνο Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες εξαφανισμένα σαν οντότητες φορτωμένα σε φορεία κρυφών γεννήσεων φθάνουν μέχρις εδώ με ένα φόβο που κανείς δεν καταλαβαίνει Τα κορίτσια κλειδώνουν τις