Μήνυμα στη Vicky
Γειά.
Σήμερα το πρωί ξαναβρέθηκα στους ξέφρενους ρυθμούς της γλυκιάς μας πόλης. Χάρηκα τον παροξυσμό της τόσο πολύ που άγρυπνος ξεκίνησα για δουλειά τρέχοντας μέσα στον κυκεώνα της.
Η Λέσβος, όμορφη ανατολίτισσα κοσμοπολίτισσα αυτόνομη κουλτουριάρα από αιώνες,κομμάτι της οικογενειακής καταγωγής μου με έκανε να θυμηθώ τον πιτσιρικά που κουβαλάω μέσα μου και το χάρηκα το ταξίδι για το τότε και το τώρα. Εκτός λοιπόν των άλλων, περιήγηση του νησιού, με το αυτοκίνητο, με τα πόδια, μέσα από ταβέρνες δίπλα στο κύμα και ουζερί της πόλης.Εκτός από τα σπίτια και τις γνωριμίες η επανα-γνωριμίες, βρέθηκα και σε παραλίες.
Παραλίες με αποτυχημένους κομουνιστές , απο ανατολική ευρώπη, αραδιασμένους σε πολύχρωμες ξαπλώστρες να προσπαθούν να ξεκουράσουν κορμιά που το γήρας είχε αρπάξει με τα σουβλερά δόντια του και τα είχε ξεχειλώσει.Βλέποντας αυτά τα ζαρωμένα κορμιά που το δέρμα τους ρουφούσε τον ήλιο ακατάπαυστα, σκέφτηκα την σκληρή ζωή που είχαν περάσει και με τις λίγες γνώσεις που έχω από το κοινωνικό σύστημα που υπηρέτησαν με φόβο και πάθος, ένιωσα ένα δέος και ένα σεβασμό απέναντι στην παρουσία τους διότι αισθάνθηκα το δικαίωμά τους να ζήσουν ελεύθεροι, να αφιερώσουν τον χρόνο στον εαυτό τους και μόνο σε αυτόν
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου