Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο




Αν χάσεις την ψυχή σου από απροσεξία
Τι κάνει αυτή η Ινδιάνα Ουιτσόλε που είναι ετοιμόγεννη; Θυμάται. Θυμάται έντονα την νύχτα του έρωτα απ΄ όπου προέρχεται το παιδί που θα γεννήσει. Τ σκέφτεται με όλη την δύναμη της θύμησης και της χαράς της. Έτσι το κορμί ανοίγει, εκστατικό από την ευτυχία που πείρε, και γεννιέται ένας γερός Ουιτσόλε, αντάξιος εκείνης της απόλαυσης που τον έφτιαξε.Ένα καλός Ουιτσόλε προσέχει την ψυχή του, την φωτεινή δύναμη της ζωής του, αλλά ξέρει καλά πως η ψυχή είναι μικρότερη κι από ένα μυρμήγκι, απλότερη κι από ένα ψίθυρο, ένα τίποτα σχεδόν, ένα αεράκι, που με την παραμικρή απροσεξία μπορεί να χαθεί.Ένα αγόρι σκοντάφτει, κατρακυλά την πλαγιά κι η ψυχή του ξεφεύγει, δεμένη μονάχα από μια μεταξένια κλωστή και πέφτει στο χαντάκι. Τότε ο νεαρός Ουιτσόλε λιποθυμά και αρρωσταίνει. Στα τραυλίσματα του καλεί τον φύλακα των ιερών τραγουδιών, το μαγο-ιερέα.Τι ψάχνει τούτος ο γερό-Ινδιάνος στο βουνό. Ακολουθεί τα ίχνη που άφησε ο άρρωστος στο πέρασμά του. Ανεβαίνει σιωπηλά μέσα από τα αιχμηρά βράχια, ερευνώντας κάθε κλαδί, κάθε φύλλο και κάτω από τα χαλίκια. Που έπεσε η ζωή; Που κρύφτηκε φοβισμένη. Προχωρεί απαλά με τ΄ αυτιά ορθάνοιχτα, γιατί οι χαμένες ψυχές κλαίνε και πολλές φορές σφυρίζουν όπως ο αγέρας.Όταν θα βρει την περιπλανώμενη ψυχή, ο μάγος ιερέας θα τη σηκώσει πάνω στην άκρη ενός φτερού, θα την τυλίξει σε μια μικροσκοπική τούφα μπαμπάκι και θα την βάλει μέσα στο κούφιο μέρος κάποιου κλαδιού για να την επιστρέψει στον κάτοχό της, που δεν θα πεθάνει.
Εδουάρδο Γκαλεάνο

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Σ' αυτούς...

Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον  θρηνώντας το παρόν  και   με αυτό τον τρόπο  προσπαθούν  να ξεχάσουν το παρελθόν,   θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας  μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.
Αξίες Ζωής Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες "Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάρ
Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Αφήνουν το τσιγάρο στο τασάκι και στέκονται γυμνές μπροστά στο καθρέφτη εξετάζοντας τις γραμμές του κορμιού τους Δεν ξέρουν ακόμα το όνομα του βιαστή τους Δεν ξέρουν ακόμα το όνομα της σιωπής τους Ανάμεσα σε πόστερ ινδαλμάτων ξανά βάζουν τα εσώρουχά τους και κατευθύνονται στο κοριτσίστικο κρεβάτι Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Πέφτουν στην αφάνεια κάνοντας βουβά σινιάλα στο σκοτάδι Τυλίγονται τον παρθενικό υμένα και κατεβαίνουν τα σκαλοπάτια με γυμνές πατούσες αφουγκράζονται τα τριξίματα της νύχτας πίσω από το κλειστό παράθυρο Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες δεν ξέρουν τι να προσφέρουν στο βιαστή τους δεν ξέρουν τι να κάνουν την σιωπή τους. Και ο βιαστής και η σιωπή πλησιάζουν από στιγμή σε στιγμή από μέρα σε μέρα από χρόνο σε χρόνο Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες εξαφανισμένα σαν οντότητες φορτωμένα σε φορεία κρυφών γεννήσεων φθάνουν μέχρις εδώ με ένα φόβο που κανείς δεν καταλαβαίνει Τα κορίτσια κλειδώνουν τις